Choroszcz, moja miłość.

Idę słuchać jesieni w parku pośród drzew.
Starsza Pani opowiada mi o kowalu i koniach, które tutaj były.
Jej wnuczka patrzy brązowymi oczkami ciekawymi świata.
Ona rozumie wiele. Ma oczy pełne światła.
Poprzez gałęzie drzew promyczek słońca tka dywan z liści szeleszczących
jak te pod moimi stopami w dalekim czasie.
Biała dama sfrunęła z obrazu i tańczy na moście westchnień -
szeleszcząc tiurniurą i fiszbinami.
Spokojnie tu i cicho.
Drzewa zapatrzone w czasie, który minął
dumają nad pluszczącą wodą,
a gondole znowu płyną w mojej głowie

jak te weneckie fale niosą muzykę
szepcząc o przemijaniu.
A moja siostra ma migotliwe szybkie palce
kiedy opatruje mój ból i spokojne dobre oczy z mojej ikony.
Jest jesień.
Panie doktorze, ja nie zamienię kolorów, które widziały oczy moje na kromkę chleba.
Siostro ja nie wiem czy to jest wiersz.
Tak czuję po prostu.