zapominanie

Marzena P.S.

/akt pastelowej tragedii/,/pogańskie obrzędy finałów/!!!
Bardzo!

Anonimowy Użytkownik

Mnie również urzekł ten fragment, choć całość raczej bez rewelacji.

Dominika Ciechanowicz

Wyczuwam dobre pióro u Ciebie, tylko chyba tematu brak. Bo dla mnie ten tekst to tylko taka impresja, trochę rozmienianie sie na drobne. Nie zostawia we mnie zbyt wiele, a szkoda.

rotrot

Dziękuję wam za przeczytanie i komentarze. Piszę już kilka lat, ale mimo to moja wiedza ogranicza się do jakiś absolutnych podstaw - prawda jest taka że nie potrafię pisać nawet poprawnie pod wpływem silnych emocji - natomiast gdy piszę z emocji które już ostygły - wychodzi poprawnie ale efekty są takie jakie wskazuje Dominika. Chciałem pokazać że pierwszą fazą zapominania drugiej osoby jest jej pochowanie.

Justyna D. Barańska

A wiesz jak malowane są obrazy? Od szkicu, przez nakładanie warstw farby, po ostateczne wykończenie. I myślę, że z pisaniem jest dość podobnie. Niektórzy robią to szybciej, inni oddzielają etapy. Grunt, żeby panować nad słowem, być świadomym, jakie konotacje niesie, co może ukazać w głowie czytelnika.

W tym tekście widzę swoistą bierność czy może zastygnięcie, które towarzyszy często procesowi zapominania, wypierania tego, co boli, co spać nie daje. Długi i żmudny ten proces. Puszczam za oddanie klimatu, za odzwierciedlenie ciężaru, jaki spoczywa na takiej osobie.

rotrot

Wiem doskonale - mam w rodzinie malarza (i pracownię na poddaszu). Masz oczywiście rację często pisanie wiersza może potrwać kilka dni - chociażby dlatego żeby ochłodzić głowę. Ale jak bardzo to się rozmija z romantyczną wizją poety który pod wpływem natchnienia zapisuje arcydzieło na serwetkach... ;)

Dziękuję :)