Wstrzymany oddech

Wiktor Smol

Ew&Justyna, thx

Justyna D. Barańska

Dusza to ryzykowny rekwizyt i w zasadzie przez cały tekst balansujesz na krawędzi, ale wydaje mi się, że z niej nie spadłeś. Taki wyrzut sumienia, z naciskiem na wyrzut-przerzut cząstki zmarłego na zabójcę, to dość fajnie uchwycone. Aczkolwiek tutaj uważam, że jest za dużo:
"twoim lustrem
dnem w szklance
przecinkiem w życiu
i wykrzyknikiem wczesnym rankiem
zmiętą pościelą i zimnym potem" - szczególnie o przecinek i wykrzyknienie, bo wchodzisz w tym w inną metaforykę.

Ja do nawiasów i w ogóle rozdzielania wyrazów znakiem, jak tutaj "nie-pokój" podchodzę z dość wielką rezerwą. Wydaje mi się, że to bardziej kwestia mody, niż samego stylu, poszukiwaniem rozwiązań, które kiedyś były fajną sprawą, a teraz przez zbyt częste użycie nie robią już takiego wrażenia.

ew

Dużo zimnej krwi w tym tekście, Wiktorze, piekielny spokój snajpera, prawie szatański. I pointa niezła z tym nie-pokojem. Ja jednak tę końcówkę czytam sobie nieco bardziej przewrotnie: " naszym nie-pokojem" sobie czytam, bo po tej całej przemowie do ofiary wyłania się jakaś bolesna relacja między peelem o ofiarą, i dlatego ten nie-pokój w moim czytaniu obejmuje już obydwie osoby.