Zadziwiające jak dłonie (wiersz)

delikatne to Twoje pisanie, sentymentalne takie.. ja chyba już nie lubie takich klimatów, ale myślę, że to jest niezły tekst. zamknięcie na linii życia, dające wolność - to mi się naprawdę podoba.

Cieszą mnie Twoje słowa Ew:)

Powyższy tekst to próba wizualizacji przyszłości, taka prośba do losu, by moje "słowo ciałem się stało".
Zaczynałam mieć obawy, że pod wpływem cierpkiej teraźniejszości ciepło we mnie wygasło, a Ty piszesz,że dostrzegasz delikatność i sentymentalność.

Dziękuję Ewo...

Tak, jest delikatnie.. nawet mam wrażenie, że zbyt delikatnie tym razem. Brakuje mi tu jakiegoś konkretu, czegoś, co by zostało we mnie poza zamglonym obrazem.

Niewyraźny wiersz, chyba powinien zażyć rutinoscorbin :)

Bardzo mdławe to "dotkniecie", brakuje mi mocnego iskrzenia w tych złączonych dłoniach, tam się powinno dziać coś bardzo silnego, tam się zamykają przecież całe światy! U Ciebie zaś w wierszu jest spłycenie tego do poduszeczek i kroczenia po ziemi - i oczywiście - w niebie. To takie proste.

Wszystkie, po kolei macie rację:)

Może w następnym ( o ile będzie) wierszu uda się obraz pazurem nakreslić.

Dziękuję za komentarze:)

*dotknięciem

Część bajeczna, wszystkie czary, a szczególnie te bajki mrużące oczy - to bardzo ładne. Natomiast przykładając do tego ogniska, linie życia, wolności itp. wytrącasz z klimatu, bo to są takie potworki, które szybko na myśl przychodzą podczas pisania. Ale można z nimi walczyć. Pomyśl o tym.

I się nie martw! Czasami trzeba pooddychać świeżym powietrzem, a potem z nową energią wraca się do pisania.

"Trzymać kogoś w garści"( stąd linia życia -papilarna), czyli spacer za rękę z osobą, która do niczego nie zmusza nie wydaje mi się aż tak przyziemne:)

Ale widzę,że od pewnego czasu zabrakło mi "jaj", więc pora wyjść, jak radzisz Justa, na świeże powietrze..Obyś miała rację z tą energią, którą mi sugerujesz - bardzo bym chciała ! :))

Dziękuję Ci za komentarz.

I pozdrawiam ciepło:)