W kokonie dzieciństwa
tulisz się do miękkich ścian.
Zaciekawiony rozglądasz się i
wszystkiego próbujesz,
dajesz upust każdej emocji
i zasypiasz,
spokojnie
z czystym sumieniem.
Pewnego dnia na atłasowym obiciu
zobazysz ryskę.
Nie bój się jej,
szarpnij mocno,
z cieinną zachłannością.
To właśnie wtedy oślepi Cię
matowa ciemność.
Po omacku zaczniesz szukać światła,
mróżąc i na wskroś otwierając oczy,
na przemian.
Nie bój się.
To nic,
to nieskończone nic,
w którym zawsze pływałeś.
Pamiętaj, nie zachłyśnij się nim,
bo utoniesz.
Od czasu do czasu trafisz na miłe i delikatne przedmioty,
ale nie przywiązuj się do nich,
to tylko rozerwane resztki Twojego kokonu.
Spotkasz też innych ludzi,
jak i ty błądzących,
lecz i oni nie są rozwiązaniem.
Znimi pogubisz się tylko jeszcze bardziej.
Nie bój się.
Nie bój się niczego.
Zamknij oczy i płyń,
najpiękniej jak potrafisz.
Poznań, październik 2011
