(haiq CXLII) (wiersz)

pojawiłem się tutaj wyłącznie dlatego, aby obwieścić, że nienawidzę z całego serca haiku, a szczególnie niejapońskiego haiku, które według mnie w warunkach europejskich nie dość, że nie ma żadnego kulturowego uzasadnienia, to jeszcze sprowadza się do zminiaturyzowania miniatury (sic!), więc nie podejmuję się ani teraz ani nigdy decydować, czy są coś warte - niech mnie ktoś wyręczy pliiiz.

bywa tak, że punkt wyjścia, werset otwierający, jest w Twych haiq'ach tak sformułowany, że mocne, za mocne uogólnienie, mimo pozostałych, w miarę "logicznie" powiązanych ze sobą "linijek", jest ... że tak powiem... o wszystkim i o niczym i ... czym... kolwiek być może.
W gruncie rzeczy klasztor może być określany jakkolwiek, bo w jakimś sensie łączy się z całością. Klasztor może być i "etiopski" i ... jakikolwiek... Mam wrażenie, że uściślenie, dookreślenie "klasztoru", może i nawet w okolicach etiopskich, przyda owej miniaturze mocy... Trudno mi się poruszać tutaj, zwłaszcza, że sam z siebie etiopski klasztor, jak i kościół może sugerować "koptyjski" (potoczne uogólnienie, nie zawsze ścisłe, jak wiesz, w odniesieniu do etiopskiego... i odwrotnie), "erytrejski" (fakt, o sylabę za dużo!), oraz... i tak dalej. Nie jest moją intencją wymądrzanie się, szermowanie kolejnymi odniesieniami, które mają uleczyć przekaz. Sam wiesz, Wojtku, a może jednak powiem grzeczniej, z mniejszą poufałością... Sam Pan wie panie Wojciechu... To może być bardzo klimatyczny utwór, mocny w swej niegłupiej z założenia przekorze wobec "dżapanizmu"... Powiem więcej, może być pięknie, może zatrzymać, ale ... póki co... Etiopia i okolice to chyba duży kraj i przestrzeń pojęciowa???

zbyt duży rozstrzał między poszczególnymi elementami