(haiq CLXXXVIII) (wiersz)

Nowy Rok wita
od progu jednak haiq
biedna Wywrota

Jakoś tak był ułożył:

za progiem zima
próg wiosenny tam
gdzie stopy twoje

Ogólnie nie jest złe.

Haiku to bardzo trudny gatunek, zarówno dla twórcy, jak i dla czytelnika.
Aurę długiego, środkowego wersu burzą mi słowa "lecz" i "gdzieś". Dlaczego? - gdy czytam Haiku spodziewam się, że kartka będzie płaszczyzną usypaną żwirem, że słowa rzeźbami-kamieniami, że aura falą rowków zostawianą przez kreatora miejsca, to obraz bardzo określony, określona sekwencja sylab, minimum elementów, tu żwir zasiedla płaszczyznę, przyjmuje i uzupełnia tylko kamienie, kreator tworzy fale ze żwiru, a te nieliczne skałki nadają kształt fali - wszystko wpływa na siebie. Obraz jest tu, to tu obecna aura może, powinna wzmocnić się przez odniesienie do aury istniejącej daleko. W wierszu wiosna zyskała atut zakłócenia równowagi, stopa zostawia ślad, zima wyprowadzona za próg, a wiosna gdzieś tam, też za progiem - w ten sposób w środku obrazu nie ma kamieni, które nadają kształt fali.