kiedy w drodze do piekła spotykasz ogień (wiersz)

Ja mam wizję piekła bardzo mroźną i białą, jakoś od zawsze tych dwóch rzeczy byłam pewna. Ale dzisiaj, gdy spoglądam na Twój tekst, to może rzeczywiście, wszystko zaczyna się od ognia, a moja zima jest tylko efektem.

Powiem przewrotnie, peel do piekła nie dotarł, kto wie, czy gdyby nie ten ogień to nie spotkałby go los dziewczynki z zapałkami... ;)

Dzięki za ślad widzialny dla mnie!

A może własnie ten ogień ratuje? [tak sobie rozważam na głos, bo to dla mnie wielce frapujące sprawy]

Być może, tak właśnie jest. Z ogniem, to w ogóle ciekawa rzecz, ma tak wiele przeciwstawnych skojarzeń, ot igram sobie.;)

Od pierwszego razu, jak przeczytałam wierszydło (dawno już temu) czułam przy nim ciarki na rękach. Troszkę można by w nim jeszcze podłubać, acz niekoniecznie. Mi tam coś w drugim wersie haczy i trzecim, ale że nie bardzo potrafię określić co, więc zamęczać Cię nie będę marudzeniem ;)

Pozdrowienia

Wiesz, że lubię jak marudzisz, ale zmuszać nie będę. ;) Właściwie zawsze w każdym tekście można podłubać, bo żaden nigdy nie jest skończony. Zastanawiam się jednak, czy po takim czasie, gdyby podłubać, to czy to byłby wciąż ten sam tekst? Hmm nie wiem, muszę się nad tym głębiej zastanowić. W każdym razie, dziękuję za odcisk łapki. :)

Pozdrowienia!

Mhm, byłby ten sam, tylko bardziej doszlifowany, jak diamencik ;)

Mhm, chyba brylancik. ;)

Diamencik brzmi ładniej ;P

Zatem nie ma co szlifować.:P

a ja nie mogę przestać się zastanawiać, co do tego wszystkiego ma bez (bzu, bzem) ;)
o jedno bez za dużo, zresztą takie wyliczanki wywołują u mnie obraz natchnionego kogoś recytującego, natchniony rzecz jasna, monolog. i tak właściwie odbieram całość. wolę bardziej konkretne i mniej refleksyjne piekła.

A ja nie lubię podpowiadać.;) Skoro wolisz bardziej konkretnie i mniej refleksyjnie, to cóż mi rzec? Szerokiej drogi! ;)

Dzięki za zajrzenie i ślad widzialny dla mnie. Pozdrawiam!

ale co podpowiadać, bom nie zajarzył?
czyżby to rzeczywiście chodziło o bez, a nie kiepską przerzutnię? wtedy już by było śmieszno, zamiast straszno;)

"a ja nie mogę przestać się zastanawiać" - skoro wciąż nie możesz przestać się zastanawiać, to czynność trwa, czyż nie? ;) Ot, wystarczy ważyć słowa.:P

jeżeli mówię, że nie mogę (nie potrafię) przestać, to jednocześnie sugeruję, że bardzo bym chciał przestać i że źle mi z tym wielce, że nie mogę. to jest krzyk rozpaczy i błaganie o litość. jak widać nie te same czynności mamy na myśli. moja trwa o tyle, co wszelkie inne egzystencjalne cierpienia, a te, jak wiadomo są z definicji trwałe i trwające ;)
ot, wystarczy uważnie czytać słowa :P

"jeżeli mówię, że nie mogę (nie potrafię) przestać, to jednocześnie sugeruję, że bardzo bym chciał przestać i że źle mi z tym wielce, że nie mogę. to jest krzyk rozpaczy i błaganie o litość." - To z wcześniejszej Twojej wypowiedzi nie wynika, przynajmniej dla mnie, zatem jeśli chcesz być rozumiany wyrażaj się jaśniej. Tymczasem zupełnie nie wiem po co wracasz wciąż pod tekst, który sprawia Ci tyle cierpienia? Lubisz się znęcać sam nad sobą, czy może lubisz komuś po prostu dokopać? Jak wspomniałam, waż słowa zwłaszcza, że bycie opiekunem chyba do czegoś zobowiązuje, czyż nie?

ech, przecież dopiero wyjaśniłem co z której części czego wynika, ba, nawet wskazałem, że odpowiada za to konstrukcja spornego zdania. funkcję opiekuna wypełniłem w pierwszej wypowiedzi, zresztą wymaga ona ode mnie właśnie wracania pod wiersze, które przysparzają mi jakichkolwiek "cierpień", po co miałbym to robić tam, gdzie wszystko jest okej? to nie jest zabawa w "oj, jaki świetny wiersz, gratuluję" łamane przez "co za gniot" 10 x dziennie. my (opiekunowie) nie jesteśmy guru w sprawach poezji i krytyki tejże, ale całkiem dobrze zdajemy sobie sprawę z obowiązków, jakie na nas spoczywają. a nasze wiersze też uczestniczą w procesie autoryzacji, są krytykowane i odrzucane i nie przypominam sobie, żebym się na to skarżył.

inna sprawa, że ta rozmowa obraca się wokół tego, czy ważę słowa, a jeżeli się wywołuje kogoś do tablicy w taki sposób, to trzeba się liczyć z tym, że zareaguje (co ładnie koreluje z kwestią ważenia słów). a ja reaguję zawsze i zawsze z użyciem ironii, zgryźliwości i sarkazmu, a po reakcjach jak powyższa proponuję zazwyczaj adwersarzowi (tak jak i teraz): przeczytaj sobie wcześniejszy post na spokojnie pięć razy i wskaż miejsca, w których wypowiedź najprawdopodobniej jest serio, a w których nie. taka gimnastyka dla umysłu.

jeżeli autor życzy sobie merytorycznej rozmowy o tekście, niechże się również tego trzyma, chociaż umiejętność sensownej obrony swojego dzieła to jednak wielka rzadkość, niestety.

Wychodzę z założenia, że tekst winien bronić się sam. Już w pierwszym komentarzu przyjęłam do wiadomości, że nie odpowiada Ci estetyka i tyle jeśli chodzi o merytorykę Twojego komentarza. Pozostałe, to już prowokacje, moim zdaniem nie na miejscu. Proszę, więc nie tłumaczyć mi, jak dziecku, rzeczy oczywistych i mówić raczej w swoim imieniu nie podpierając się innymi. Jak dla mnie temat wyczerpany, jeśli nie masz nic do powiedzenia na temat tekstu, zmilcz proszę i nie wracaj.

teksty bronią się same wyłącznie w warstwie znaczeniowo-interpretacyjnej, kwestie techniczne (a estetyka to sprawa techniki, chyba, że jest rzeczą zupełnie przypadkową, ale wówczas sugeruje nieświadomości istnienia tej strony medalu), to coś, o co warto choćby zapytać i warto uzyskać odpowiedź.

to, że użyłem podmiotu zbiorowego, oznacza jedynie, że każdy z nas spotkał się już z takimi zarzutami jak Twoje i że wszystkich nas już to znudziło. a mówię oczywiście w swoim imieniu. zabawne, że muszę rozbierać swoje wypowiedzi na czynniki pierwsze, może powinienem zacząć opatrywać je przypisami, to mnie uwolni od wspomnianych "tłumaczeń jak".

p.s. pierwsze zdanie mimo wszystko dotyczy w ogólny sposób tekstu.
jednak odpowiedzi litościwie nie oczekuję
widzimy się za to pod kolejnym tekstem

Jak słusznie zauważyłeś w sposób ogólny, co więcej powtarzasz to co wyżej, tylko innymi słowy, więc nie szukaj kolejnych sposobów, jak mi dokopać. Z innej beczki, zwykle zaglądam do komentujących, co sami tworzą, nim odpowiem im na komentarz. Jestem po lekturze Twoich tekstów i wybacz, Twoje zdanie znaczy dla mnie jakby mniej, może dlatego nie dopytuję i nie wnikam w meandry Twoich komentarzy? Miłego!

LOL

jeśli z całości ciągu myślowego na końcu wersu "bez
zostawia", jest "kiepską przerzutnią", to ja sorry, przepraszam, ale chyba ...ups... czytać 'nie znaju" i znój mnie bierze na 'tom-myźl' (albo już kryzys wieku mam wraz z amnezją. nie wykluczam.)

że używany sposób "zagrywki", to tak, że akurat powyżej, dwuznacznością, ma sens...

nie, udowadnianie oczywistej oczywistości mnie nie kręci.
-------------------------
wniosek:
Przecież ten prosty zabieg dodaje uroku utworowi. Nie rozstrzygam kategorii kamienia, którą utwór określa mi się (wycenia), bo(m) nie jubiler, chociaż Kruki mi nieobce (nie tylko w kwestii zadłużeń czy dłubania, "kolenia" oka)..
Dobrze, nie wygłupiam się.
Najbardziej mnie ujęła środkowa strofa. Zabrałbym ją z chęcią, tak po prostu, tylko potem... pozbawiony przerzut-ki/ni ostatni element/puenta jakoś by tak... No miałem się nie wygłupiać;-)
Podoba mi się ta strofa i jako przejście i jako "enklawa-obraz-itede"

Arkadiuszu, z przyjemnością przeczytałam Twój komentarz i nie dlatego, że pozytywnie o tekście wybrzmiewa, co skądinąd miłe, ale dlatego, że zaiste potrafisz bawić się słowem - to i owo skryłeś w (ż)aluzjach, co mnie uśmiechnęło.;) Dziękuję!

ja myślę, że "nadmiar" to jest tu słowo klucz. i w ogóle mnie się nie podoba taki egzaltowany sposób pisania.

Afronautix de gustibus non est disputandum. Dzięki za zajrzenie. ;)