gdy poe(tka) ci nie ulży (wiersz)

Coś tu jest, coś tu jest, tyle że czuję się skrępowana, czytając ten tekst. Trochę jak z młodszą siostrą, którą widzi się bezustannie w strefie dzieciństwa.

Podzielam zdanie Justyny Aniołku(?!) ;)

po pierwsze, nie mam siostry,
po drugie, rzadko udaje się komuś mnie skrępować,
po trzecie, w tym tekście jest jednocześnie gracja i wyuzdanie,
po czwarte, ludzie, jak nie przestaniecie wtrącać tych cholernych nawiasów w środek wyrazów (wszystko jedno w tytułach, w tekście, poincie i gdzie tam jeszcze, jeżeli jest jakieś jeszcze), to obiecuję solennie, że zacznę krzyczeć!

Aniołku.. ugaszenie pożaru jest, i to się czuje bardzo, smakowanie dłoni - szałem poleciałaś i zapomnieniem się, wyjście ode mnie i zamknięcie drzwi niezrozumieniem i zakończeniem. Zawsze mówiłam, że ludzie z Cię będą :)

Haha.. biedny, sfrustrowany Gucio. Ale wobec nawiasów mam takie same odczucie. To brzydki nawyk, który bardziej kieruje myśli w stronę: autor się nie umie zdecydować, tzn. że sam nie wie, dokąd ma prowadzić ten tekst - a jednak jakaś wizja tekstu przy pisaniu to dobra rzecz. Rzadko ten zabieg coś wnosi.

a ja cię coraz bardziej lubię czytać;-) zwłaszcza, że ;-) przecież... czas określony w pierwszym wersie, nawiasem mówiąc;-P wyjaśnił nawias;-) O!

o(tka)ł mnie i za(tka)ł

no, z tym zatkaniem to może nie, gdy mamy na myśli wydobywanie słow ze mnie, ale ... ???

no dobra idę spać, bo właśnie wóciłem z pracy. Ale ten wiersz mi bardzo poprawił nastrój... Pozdrawiam...

jest to zaczątek moim zdaniem

Dziękuję za odpowiedzi. Ja natomiast uważam nawiasy za coś ekstrawaganckiego i fascynującego, bo dzięki nim tytuł wiersza może mieć jeszcze większy wymiar - w wierszu przecież mogę użyć przerzutni, wówczas będzie to mieć może podobny deseń, ale w tytule niestety nie da się takich "fikołków" zastosować. :)

afronautix, czego konkretnie? Jak czegoś nie wiem, to zawsze pytam, z góry przepraszam za tyle pytań! :)

o, matko...