Samotność

Myśl jest kąśliwym owadem, gdy się zastanawiam, czy znajdę apostrofę

do minut i światła. Moje ręce i nogi są jak inwokacja wyciosana z powietrza

do bezczynnych myśli. W gwiazdę jutro zajadę, w gwieździe się położę,

zamieszkując rozbłyski i lepkie przeczucia.

Świat jednak nie polega na stawianiu kroków, by utrwalić posłuszność

asfaltu na drodze. Czas jest długim schronieniem powietrza we włosach,

a samotność jest marszem letargu i ockięć, nieroztrzygniętą bitwą, w której

to ocknięcia zarzynają się raczej do czystej ciemności.

Myśli stoją na baczność. W innej prespektywie śmierć może być odwilżą,

wykręconym miastem, w którym przyszłość gdzieś wisi do góry nogami.

W pochodzie kroki wobec siebie są samotne, izolacja to wtedy brakujące

kroki. Nie wiem tylko dlaczego bezustannie rzeki grają niepodważalną i cudzą

muzykę. Rozważać można czyżby prąd jest w nich intruzem jak słońce

wstępujące do wód z fanatyzmem.