Księżyce i gwiazdy ciała

To co chciałem powiedzieć nie było o burzy,

moje imię rozwijaj aż napuchnie trawnik,

a niebo uzbieramy na następny raz.
Burzę trudno wypuścić z kilku samogłosek,

kołysząc się na brzuchach martwych wielorybów,

zawodzących o kształcie łódek

i pałaców wybudowanych z wody na nagiej powierzchni,

a może nawet nieprzeniknionym ciele.

Rzeki jutro wybiorą nam nieśmiertelność.

Dlatego wsłuchaj się w drzewa - zieleń jest językiem,

piśmiennym przełożeniem powietrza na dotyk;

choć nie słyszysz, bo gwiazdy wypluwają niebo,
(jasne smoki spod bioder i porcelanowego uda) -

to nic, bo przecież jestem rybą pocałunku,

która ślizga się ledwo łaskocząc języczek.

Moje będą języki nieznane na gwiazdach,

które wymierają nam szybciej nie do odczytania,

niż proste i krzywe światła przez prowincje z desek.
Ze wszystkich kolorów zieleń będzie leśnym sędzią,

w podróży smutek jest pod ręką, a twoje ręce, bose nogi

krzyżują gwiazdy i księżyce.

Moje imię rozwijaj drzewami i trawą,
głoską nieba, językiem tłumaczącym ogień

na opuchnięte palce - popielaty przekład,

dźwiękami wabiącymi przemieniony ogień

w zaklinanego węża, dźwięk uwodzi ogień.