Szpiegująca metafizyka

I

Jestem pewnym rozbłyskiem i wgnieceniem w czasie, który pręży się kocio

jednodniowym lwem. Wiatr zerwę, a pamięć w końcu nie trafi na kropkę

przy zdaniu, które czeka na mnie za zakrętem. Bez efektu przypinam miesiące

jak bluszcz, by pamięcią przestrzelić nieumarły zegar. Miasto jest na tyle

duże, że przez jakieś okno myśli spadną na bruk.

Nie odnajdziesz aniołów, drzewa są wystarczającymi strachami na deszcz

i szczęście, tym bardziej na anioły, kosmitów i duchy. Za zbyt odległą gwiazdą

kołyszą się wojny: przeszłość ściera się z jutrem jedynie dla ciebie, tak

odprawiasz sekundy, jesteś tu i teraz. Pamięć przestrzeliwuje lustra twoją twarzą.

Twoje imię to: pokój - taki ewenement, że chociaż występuje, nie przekreśli wojen.

Trwać będą na największych i pękniętych gwiazdach. Twoje imię jak kamień stanął

w gardle wiatrom, lecz wiatr je wypowiada - tępym mechanizmem, który stanie, nim

zdążysz wrócić do mieszkania. Krzyknie: pokój, lecz tylko skończy na k, resztę tylko

przyszłość ma skończyć na odległych gwiazdach.

 II

- Przecież byłem strażnikiem porannego światła - podszeptuję, a ręce sznurują mi czas.

- Zamykałem je w kufrach, uszczelniałem oknem, ustawiałem przed nimi nieśmiertelną

wartę, a gdy tonęło w wodzie wyciągałem na brzeg.

Lecz nie mogę rozmówić się wcześniej ze śmiercią, by podała instrukcję i miejsce

spotkania. Ujawni harmonogram? -  jednak to korupcja, galaktyczny przeciek.

Tylko muszę bez przerwy pisać do niej listy, które dotrą od razu, choć je nie wysyłam.

Choć wcale nie zaczynam od daty - nie muszę, przez Szanowna Władczyni, nie muszę

przy lampce. Nie rozpocznę na białym, gotowym papierze. Listy piszę krwiobiegiem

i startym naskórkiem, a mrugnięcie jest kropką na wieki i amen.

Postscriptum pozostawiam na cmentarz i trumnę.

III

Zbiera się na burzę... A może to ja noszę pod imieniem: pokój?