uniesienie

Justyna D. Barańska

Myślę, że nie tylko osoby piszący, ale każdy kto coś tworzy jest zafascynowany choćby pośrednio wyobraźnią i tym jak ona działa. Fajnie, że starasz się wyjść poza schemat, opisać procesy własnymi słowami, poszukujesz własnych obrazów, metafor - to dobra ścieżka. Inna sprawa - ich jakość. Zaczynając od początku - stawiasz przed nami drzwi, pomysł nieco banalny, ale niech będzie, zaznaczasz jakie drzwi i jak się palą. Tylko... po co nam wiadomość o tym spalaniu? Jeśli byłyby w płomieniach w momencie, gdy do nich "podchodzimy" to ok, wówczas byłaby to ich cecha. Ale "które pali się" to jak mówienie, że siarka zawsze spala się na niebiesko i śmierdzi zgniłym jajem - prawda fizyczna/chemiczna, coś co w tym momencie nie powinno rozpraszać czytelnika, skoro dalej nie ma znaczenia.

Potem - wiadomo, że w wyobraźni mieszczą się marzenia (dobre albo złe), zamiast mówić "marzenie" lepiej je przedstawić, zobrazować na przykładzie, wtedy będzie umykać myśl o drzwiach, na powierzchnię wysunie się to, co ważne.