WY(KRES) (wiersz)

człowiek ślęczy nad wierszem. dobrze mu tak, niech zdycha. niech lepiej rzepę idzie zrywać.

do snu krowom w oborze zanuci Finneganów tren albo Zauchę, koniecznie wplatając w refren

odgłos wystrzału. tego nie ma w scenariuszu. tego nie będzie się pamiętać, powtarzać. czytać

na akademiach szkolnych. recytować czy jak tam. już to widzę. lolitka w podkolanówkach

pod sztandarem i chłonące słowa bydło w wieku przedkopulacyjnym. pedagogiczne ciało.

to nie jest talent literacki. podpierdoliłem wyrazy z książek i uporządkowałem po swojemu.

pan potrafi tak ładnie pisać. nieprawda. to język giętki bardziej od wątroby. to jakby powiedzieli,

wykrzyczeli do ucha: ma pan bardzo ładną żonę. ja do nich: nie moja wina. widocznie jej rodzice

odbyli udany stosunek. widocznie poszło na łyżeczkę po widelczyku i skapnęło pod odpowiednim

kątem. stąd ten zadzior. wyrozumiałości nie pojmuję. nie ma jej w genach, a kupić nie było za co.

jesteśmy siebie warci. ty, czytający mnie i ja, niczego już nieczytający. nie przyswajam wiedzy.

kapituluję szukając rymu do białego, autorstwa czarnego i koniecznie w różowej koszuli. rzygam.

bo modnie. bo można potem przepłukać usta i wydać się światu na pastwę. i powie jeden z drugim,

że autor miał na myśli. nie miał. co najwyżej założył wczorajsze slipy na głowę i paradował

w oknie. nago jak pan bóg wymazał, a nie oglądał. dlatego tak nie wyszło. delektuj się niczym.