Głębiej

Pada, a więc tonę. Odpływy zatkane.

Strumień czuły jak słowa w uchu ukochanej

głaszcze mnie po łydce, tam, gdzie łapię skurcze.

Płynę przez podwórko, płynę na ulicę,

dzieci mi machają, a ja odmachuję,

choć ich nienawidzę, rym przeżułem w ustach.

Pada, a więc tonę, cały parter pusty,

wyszli już na dachy, wpatrują się w niebo

mylą plamki kruków z helikopterami.

A mnie wciąga głębiej, tam w to całe gówno,

które ludzie ciągle wyrzucają z siebie.

Co z ciała to z serca, a z serca – z pamięci.

Gdy odejdą wody, świat zarośnie szlamem.

Będę leżał w błocie, nowonarodzony,

trochę bardziej martwy niż wszyscy dokoła,

ale tylko trochę, bo oni już wiedzą,

że rząd ma ich w dupie, że są statystyką.

Wszystko było w ścieku – strach i żal, i nicość.