pozdrowiony bądź

 

moją wyciągniętą ręką  wprawioną jedynie do miecza a wymową

do nawyku milczenia wiem że znaleziono cię za zasłoną

i ogłoszono imperatorem chyba tylko dlatego aby

 żołnierski dowcip wreszcie miał swoją radość i zadość

 

żołnierz myśli mieczem

a tłum

bez głowy myśli

 

bez głowy a gdy zacznie krzyczeć bo wcześniej nazbyt karmiony

strachem przed błaznem na boskim tronie nawet kpinę uprawomocni

biorąc  ją z powagą jeśli dostanie chleb i cyrk obiecany klaudiuszu tym samym

 mieczem którym w szaleńcze ramię zadałem cios synowi germanika

 

uczyń mi łaskę

bez zająknięcia

gdy uderzam nie myślę

 

prawie  jak tłum dławionych refleksji nic więcej poza ciosem i odporem

refleksje są potem bez żalu bo zbędny com uczynił mu musiałem łaski

 nie szukam bo kiedyś moja rękojeść w garści może ciebie osądzić ostrzem

 wymownie bez słów i głosu to pewne przedłużeniem pięści żołnierz

 

nie ma pamięci

i złożonej myśli

 bo nawykiem prosto

 

na odlew cios i odpór  i nieważne szczegóły i to że ty masz tiki i jąkanie

 a ja głos dość piskliwie kontrastujący z potęgą  ciała historie i fantazje

chodzą sobie chwiejnie pod rękę ja mam garść i w niej miecz  dzięki temu

pięść przedłuża mocne ramię i nie potrzebuje siły argumentów sama siła

 

starcza

a ty starcze

zaczytany

 

w przerwach pomiędzy badaniem języków dziejową boskością tronu

i tak oddasz się w ręce ladacznic albo mianowanych przypadkowo  z nizin

wyłapanych naiwnie licząc na ich wdzięczność za daną łaskę dziś miecz

z mojej garści  tylko ujęcie miecza i mocny nacisk to jedyne

 

 co pozwala podjąć

walkę o wiarę

w przeżycie

 

by chwilami dać się omotać naiwnym mitem życiodajności

nie walczyłem przecież o ciebie a o siebie i może o cień

germanika i domy  obiecane za mgłą  po zaliczeniu blizn na ciele

i po zażyciu paru kurw by dać upust obłędom młodości za domy moje

 

i mnie oddanych

 pod komendę

i na dalszą część

 

drogi bez głosu aby nie nadawać ni krztyny śmiechu nawykiem

 prosto na odlew cios i odpór i krok dalej nie mam wspomnień

 tylko kilku towarzyszy którzy albo w tartarze już albo niebawem

nie ma pamięci są zlepki jak mozaiki z greckich otoczaków

 

znad morza

znad rzek które

zmącone krwią i winem za

 

 legendą rubikonu tak  klaudiuszu może  i można było wcześniej ale

 należało  poczekać zwłaszcza że w tłumie senackim zniewieściałych

 starców koń był najwłaściwszym i najrozumniejszym z nominowanych

tu nie można odmówić kaliguli  trafności decyzji doradca musi być

 

wierny

a tron mocny

 i niezachwiany

 

z daleka dostrzegalny  mocno ściśnięty obunóż by nie wierzgał i twardo

trzymany za gardło nie jąkający się w decyzji milczący jeśli głos ma z natury

piskliwy lub chwiejny tak klaudiuszu każ mnie zabić moim mieczem bo

niechybnie będę musiał z nim sięgnąć po ciebie  nazbyt jesteśmy

 

do siebie

podobni jednak

każ mnie

 

skończyć

 bo nie lubię mówić

a słuchałem już nadto

 

jedyne czego jeszcze lękam się to nadchodzące zza mgły

na oko i to jest to co wolę zamknąć bo zbyt często

przymykałem nawykiem prosto na odlew cios i odpór

i nieważne

 

 nieważne

klaudiuszu

pozdrowiony bądź

 

powiedziałem