Pęknięty świat (wiersz)

przysiadła na łóżku
próbuje ukołysać
nie słucham wzdychania
powoduje przeciąg
a miał być elementem współczucia

błogosławię oddalające się kroki

jestem sam ze sobą

w sobie

bez ciebie

ostatniej kobiety z którą

dałem radę się kochać

liczę smugi reflektorów

które przebiegają ścianę

leniwie spędzam policzoną rogaciznę

w dolinę pachnącą poranną kawą

jest pocałunek kobiety

wiekowa ciotka pieczętuje nim czoło

przegarnia czuprynę

przesiadam się z łóżka na wózek

jak z podmiejskiego na intercity

za oknem świeżo kupiony śnieg

w ramach premii na gałęziach

zakwitły wróble