już nie poradzę (wiersz)

obnażony z przyszłości

jest tylko tutaj i teraz

może cud w końcu rozmota  

aspołeczny węzeł pokoleń

na kolanach babci siedzę

wyłapując wciąż tę samą muchę

zatrzymany

nigdy już niezaspokojony będę

gdy mówię

warczą

gdy warczę

szczekają

gdy szczekam

ujadają

milknę

a oni

wyją beznadziejnie

do każdego słońca w oknie