Pragnę nadal węszyć

przyjdź do mnie

starając się nie zakrywać oczu

zamknij się na chwilę przestrzenią

pod którą rosło nasze drzewo

poza resztą skrzywdzonych przezroczystości

widzimy w pełni wykształcone liście

rozwiązują się same

oddychamy ich przewietrzeniem

niedaleko delikatnie wysłuchuje nas rzeka

zawsze w pobliżu sumienia

dostrzegamy w niej coś dla siebie

samolubne usposobienie nie jest wcale takie złe

zapach tamtego dnia

nie sili się

godnością uwagi