Wierszyk o grafomanii

W krwi ponad dwa promile

Już od słów mi pęka bania,

Wezmę, siądę i je spiszę

Będzie niezła grafomania.

Pisać wiersz o grafomanii
to jak srać do pisuaru,

Wlać w ognisko wiadro wody

Dziwić się, że nie ma żaru.

Rym (a może rum?) pijacki

Płynie do mnie rynsztokami,

Nie wiem w  sumie, po co piszę

Sens doróbcie sobie sami.

Ja wam na złość będę pisał

Za nic mając wzorców banał,

Bo poeta to hydraulik

A poezja ścieków kanał.

Raz Mickiewicz ze Słowackim

Pili wódkę w karty grali,

Później kilka lat do rymu

Twórczością swoją rzygali.

Poezja - potrzebna sprawa

Krzyczcie, jeśli nie mam racji,

Lecz jedynym pięknem, sensem

Jest mnogość interpretacji.

I zabiłbym skurwysyna

Co klucz interpretacji stworzył,

Kopnął w dupę, napluł w oczy

Chuja na grobie położył.

Niech mnie teraz ukrzyżują,

Krytycy z Wypiździejewa

Lecz od bzdur, które napiszą

Szczerze? Ego moje ziewa.

Boście wszyscy już straceni

Przez szkoły różne wyprani,

No i pojąć nie możecie

Wierszyka o grafomanii. 

(2013)

Niniejszym (po)tworem literackim, śwadomie wkładam kij w mrowisko i dedykuję go mojemu ulubionemu ...................... z tutejszych krytyków. Przy realizacji tego wierszyka nie ucierpiało żadne zwierzę, a przekleństwa i kolokwializmy są jego integralną częścią i nie mają na celu obrażania kogokolwiek (no może poza tym od klucza interpretacji).