Po zdrowie

We wrześniu Jastrzębia Góra świeci pustką, 

resztką słońca zamkniętego w nitkach babiego lata.

O wschodzie pokłon składam  morzu, 

zapisuję na piasku imię, którego nie chcę

znać za rok, niech zniknie  przypływem. 

Nie ma już zamkowych baszt i fos,

złoto pod butami miękko się rozkłada.  

Spragnieni jodu gromadnie obsiedli

wyrzucone przez fale pnie

rozsypane na rozmytym brzegu.

Dlaczego śpią tu biedronki?

Omijam głazy, biegnę za myślami

po schodach, rozprawiam się z frustracją.

W lesie rozdeptuję grzyby, nie zatrzymają,

wyprzedzam swoje możliwości

i pobieram lekcje pokory,

oddech daje się policzyć.