Czas tylko dla nas (wiersz)

Pomiędzy początkiem a końcem

najbardziej lubię niedzielne poranki

Patrzę na dłoń opartą na ramieniu,

za oknem śnieg otula parapet,

w obrączce migocze świt.

Ciepło pleców trzyma zaspane powieki

i mnie, tak blisko.

Jak to możliwe, tyle lat.

Usta złączył leniwy taniec,

wygięta w łuk zapraszam westchnieniem.

Płyniemy wolno po śliskim jedwabiu,

ty i ja zgrani.

Przez klepsydrę przepływa strumień

wypełnia zakamarki

rozpływając się drżeniem.

Cisza zamyka krzyk.

Bezbronnie pogrążamy się w zatraceniu.

Lubię patrzeć na twoje męskie ciało i gubić się

we mgle złotobrązowego spojrzenia

szczęśliwa, że czas nic nie zmienił.