Deszcz

abojawiem

ale kto kim/czym był i kto czymże jeszcze będzie, to Ty się dopiero przekonasz (tak, że lepiej dzisiaj nie wiedzieć)

Ata

już samo "byłam" - mówi, że to "ja". druga super. trzecia: tu parasol i zaraz kłódka - nie pasuje. ps. ale coraz lepiej Ci idzie :) pozdrawiam

G.Koszewska

jak Agata Sz. bez zbędnych zaimków osobowych ;-)

MichałSg.

Poza tym, o czym wspomniała Agata unikałbym jeszcze dopełniaczówek typu ,,kałuże zaufania'', bo zwykle są to zwroty znaczeniowo puste, i choć osobiście nie uważam dopełniaczy za zło wcielone, to sensowne korzystanie z tego rodzaju metafor wymaga sporej wprawy pisarskiej.

szanta - Edyta Ślączka-Poskrobko

Ciekawie tworzysz porównania. zastanowialabym się jednak nad mariażem - kałuże zaufania. Jest to ciekawe i logicznie wynikające z tekstu ale... zaufanie ma wydźwięk pozytywny a kałuża raczej negatywny co sprawia, że odbiór dualistyczny. Jeśli o to Ci chodzilo to Ok, ale podejrzewam, że to przypadek.
No i to co powtarzam każdemu - jak najmniej zaimków. Tu zupełnie niepotrzebne- ja

Mithril

"pókico"................próbuj

Reg Kehoe

Problem jest taki, że "kałuże zaufania" to jest pójście na łatwiznę, metaforyzowanie rzeczywistości według najprostszego możliwego schematu i niestety ciekawego tekstu się w ten sposób nie zbuduje. "Gwoździe bólu", "kamienie obojętności", można tak w nieskończoność, ale to nie działa na emocje. Ostatnia strofa to coś, co zwraca uwagę, coś w tym wierszu więc jest, jakiś błysk, wartość, sukces.

Paulina Wielbicka

ostatnia tak!