olśnienie (wiersz)

sjesta po wewnętrznej stronie rur

przepływają pojedyncze krople wody

milkną rozmowy na sąsiednich

podwórzach ktoś zanurza opuszki

w kropielnicy kościoła pod wezwaniem

świętego jana chrzciciela siedzisz

w starym fotelu zamyślony nic nie

mówisz bezruch udziela się i mnie

nie drgnę żeby nie wybudzić cię

z letargu mogę teraz spokojnie liczyć

twoje zmarszczki siwe włosy na

skroniach albo ile przybyło nowych

znamion na skórze od ubiegłego lata

gdy tak siedzimy w ciszy konstatuję

że jutro jest prawie tak odległe

jak nierzeczywiste