co będzie? (wiersz)

(satyra na upiory śródnocne i szklanki puste)

gdy bezmocy mojej
twojej, cudzej, naszej
niczym nie ukoję
z nagła się przestraszę?

kiedy od niechcenia porzucę nadzieję
z lekka sarkastycznie przy tym się zaśmieję
by w kolejnej fazie piekielnego słońca
w bezruchu zamierać wyglądając końca

bo nam się przydarzy – o godzinie mrocznej -
zrozumieć że miłość ma skutki uboczne
i uciekać przed nią przy świetle księżyca
pociągiem pospiesznym z dworca w Bartoszycach?

albo w desperacji
którą też zakładam
słuchać jak mózg własny
brednie opowiada? -

a najgorzej jeśli – na dnie pustej szklanki
dostrzec się nie uda nawet rymowanki