Na łonie natury (wiersz)

Konrad Koper

Na łonie natury, są w silnym uścisku.

Im ptaki śpiewają i strumyk szemrze.

Wiatr ich studzi.

A słońce świeci na rozpalone twarze.

Rozmarzeni, nie słyszą własnych oddechów.

niczego sobie– 7 głosów

Dodaj do ulubionych

Tweetnij

Tylko zarejestrowani użytkownicy mogą komentować i oceniać teksty
Zaloguj się Nie masz konta? Zarejestruj się

Mithril 21 marca 2013, 09:44

zgłoś

...........................tytuł jako incipit winien wyglądać nieco inaczej

abojawiem 21 marca 2013, 21:17

zgłoś

jak najbardziej

szanta - Edyta Ślączka-Poskrobko 21 marca 2013, 23:55

zgłoś

jak dla mnie jednak za mało tu poezji. Brak jakichkolwiek środków poetyckich. Puenta być moze filozoficzna, ale czy na pewno? Czy to z rozmysłem wyszło? Nie jestem przekonana

Ata 22 marca 2013, 16:57

zgłoś

mnie również powyższe nie przekonuje.

Lucyna Kaczmarczyk 22 marca 2013, 17:52

zgłoś

A autor ma 31(!) lat, a nie 13?

przysłano: 21 marca 2013 (historia)

Inne teksty autora

Rymowanki 4.3. 2023
Konrad Koper

Park
Konrad Koper

Zamek
Konrad Koper

Miłosna opowieść
Konrad Koper

Zdarzenia
Konrad Koper

Ocean
Konrad Koper

Korona boża…
Konrad Koper

więcej tekstów »

Strona korzysta z plików cookie w celu realizacji usług zgodnie z Polityką prywatności.
Możesz określić warunki przechowywania lub dostępu do cookie w Twojej przeglądarce.

Na łonie natury (wiersz)

Konrad Koper

Inne teksty autora

Zgłoś obraźliwą treść