Na łonie natury (wiersz)

Konrad Koper

Na łonie natury, są w silnym uścisku.

Im ptaki śpiewają i strumyk szemrze.

Wiatr ich studzi.

A słońce świeci na rozpalone twarze.

Rozmarzeni, nie słyszą własnych oddechów.

niczego sobie– 7 głosów

Dodaj do ulubionych

Tweetnij

Tylko zarejestrowani użytkownicy mogą komentować i oceniać teksty
Zaloguj się Nie masz konta? Zarejestruj się

Mithril 21 marca 2013, 09:44

zgłoś

...........................tytuł jako incipit winien wyglądać nieco inaczej

abojawiem 21 marca 2013, 21:17

zgłoś

jak najbardziej

szanta - Edyta Ślączka-Poskrobko 21 marca 2013, 23:55

zgłoś

jak dla mnie jednak za mało tu poezji. Brak jakichkolwiek środków poetyckich. Puenta być moze filozoficzna, ale czy na pewno? Czy to z rozmysłem wyszło? Nie jestem przekonana

Ata 22 marca 2013, 16:57

zgłoś

mnie również powyższe nie przekonuje.

Lucyna Kaczmarczyk 22 marca 2013, 17:52

zgłoś

A autor ma 31(!) lat, a nie 13?

przysłano: 21 marca 2013 (historia)

Inne teksty autora

W komnacie…
Konrad Koper

Wilk
Konrad Koper

Ten klucz…
Konrad Koper

Senna wstążka
Konrad Koper

Widziadło
Konrad Koper

Kosmici
Konrad Koper

Świąteczny
Konrad Koper

więcej tekstów »

Strona korzysta z plików cookie w celu realizacji usług zgodnie z Polityką prywatności.
Możesz określić warunki przechowywania lub dostępu do cookie w Twojej przeglądarce.

Na łonie natury (wiersz)

Konrad Koper

Inne teksty autora

Zgłoś obraźliwą treść