Lekcja poezji (wiersz)

Kasandra zaczęła pisać wiersze. Nieskończone metafory,

wielkie bezkresy imion – to znaczy rzeczy święte. Pojęła

tajemnicę nieokreśloności i spisała księgę o dumnej nazwie

świat.

Od niedawna wychodzi z wiersza i nawet ja nie mogę

jej powstrzymać. Sztywne ramy kartki rozlewają się wtedy

na podłodze jak perły, a dziewczyna krzyczy niewysłowione pieśni

o miłości, mowie i tajemnicy. Mówi, że wystarczy przebić

myśl sztyletem i nasłuchiwać gasnącego oddechu – tylko tyle.

Na jej skroni pojawia się cienka stróżka krwi – cherlawa nić

sumienia w dusznej poświacie. Kasandra pada martwa

pod ciężarem grzechów – to znaczy rzeczy świętych.

I tylko chude palce resztkami sił kurczowo obejmują sztylet.