pustelnik (wiersz)

uciekając od siebie przybrał nowe imię

przydługie i przydziwne

nie umiał i nie chciał już się modlić
za to rozmyślał w końskich dawkach -

trudząc mózg od rana do rana
osiągnął bezmyślność doskonałą

gdy dotarł do tego absolutu
bez odwracania głowy popatrzył wstecz -

wcale nie jako tej myśli prekursor doszedł do wniosku że
jego życie jest bez znaczenia – jak każde

pozostał z siwowłosą pewnością
że Boga nie ma a piekło jest