Logo (wiersz)

w ulicznej bramie podmiejskiej kamienicy

pod neonami hotelowych gwiazdek

nikt nie zliczy stojących przy asfaltach

ruchomych afiszy

pod nagim logo skrywają coś wiecej

udając twarde z wyboru

na podobraziu delikatności papierowej

często rozdarte między życiem i domem

wytykane palcami

spalane w spojrzeniach

zamykają w myślach świat marzeń

odprowadzając dzieci do szkoły

uwielbiają zakupy

nic nie sprzedają

nawet ciuchy wspomnień

wyrzucają z pamięci

codzienność to sen

koszmarna śpiączka

w nadziei wybudzenia

rozdarty afisz

oddycha marzeniami

kredka do oczu

łzy

tamą trzyma

szpilki to nie kapciuszki

a logo to nie imię