atlas

nie oddam ci ciepeł,

o tej smutnej porze roku,

w mroźne noce, z czapą śniegu,

co przebija się bielą w zmroku,

nie oddam ci ich.

Nie oddam ci siebie,

bo chcę zachować choć jednego przyjaciela,

który jeszcze we mnie nie zwątpił.

Nie oddam ci świateł,

świetlików, i sonat,

skrzypiących świerszczy nad strumieniem,

nie oddam ci ich.

Nie oddam ci dłoni,

nogi lewej, bioder,

kości z żebra,

byś stworzył kobietę, co mnie zastąpi.

Ale to ja mam dłonie Atlasa,

i jak Atlas utrzymam na nich cały świat,

twój i mój i nasz

na każdy twój znak,

czarną myśl schwycę,

pogłaszczę policzek,

jak Atlas utrzymam twój każdy żal,

przezwyciężę fale, nie złamią nas,

i nigdy nie zobaczysz, jak pęka świat,

bo schowam cię,

w mych dłoniach Atlasa.