niebo podczas burzy

rozpłakało się niebo
nie na smutno
na histerycznie zgoła

łzy mu lecą ciurkiem
w ilościach niepoliczalnych
a grzmoty wściekłości dowodzą

rozświetlone pięknie i groźnie
kreuje wszechmoc
ono – aktor albo Bóg

ma chmury tak ciemne i ciężkie
że obolałej miny płaczącego
przy największej nawet życzliwości nie widać

a ściana wody
jakoś dziwnie nie wzrusza
chociaż grozi potopem

u ciebie – z tobą – w tobie -też burza – człowieku?