pomazaniec (wiersz)

napiszę dla tych
co umarli
nie wierząc w gwiazdy
z pogardą patrzyli nam w oczy

ściętych drzew
i dżemsów dinów
już nikt nie wskrzesi
zostało słowo
śpiące w ziemi

porośnie drzewem
samotnego milczenia
obsypując wędrowców kwiatem

i dla tych napiszę
co jeszcze żyją
popłyną z nurtem
rzeki bez powrotu

ławice zdechłe
próżnej myśli
i skrzela bez oddechu

oprócz piany
fałszywej tożsamości
utoną w trupach
sztucznych wytworów

i dla siebie napiszę
pierdolę ławice
wolność smakuję
jak początek życia
na pewno nie jeden
bochenek chleba
złożę w ofierze
pustemu stołowi
nakarmię nadzieją z rondelka

pełnego rozpaczy

słowa zatonęły

w pustych okach
powierzchowna prawda

pływa w nietłustości

Panie - podano
niemowlę
na twoje podobieństwo