To, co najsmutniejsze

była w wieku w którym miłość
to przeżycie intensywne
jak udział w telenoweli

codziennie twarz muskała pudrem
wiersze wpisywała do pamiętnika
łzy wylewała w poduszkę
czasem kupowała czarną bieliznę

codziennie cierpliwie czekała
na zielone światło latarni na przejściu
myła uważnie chrupiące jabłka
wieczorami zawsze wracała taksówką

miała piątkę z biologii
wiedziała że krew szybko krzepnie
że trzeba wzdłuż
że w wodzie

była zbyt naiwna by zauważyć
jakie to śmiesznie pretensjonalne
i jak bardzo
konwencja melodramatu
się zbanalizowała