Topię smutki w kałuży.
Woda w niej jest plugawa.
I zmartwienia patrzą śmiało.
Lecz nie biorę ich na barki.
Bo pływa tam też nadzieja.
Woda spłynie do strumyka.
Moje myśli się oczyszczą.
Konrad Koper
Wiersz
·
25 sierpnia 2013
-
abojawiemGrunt to zawsze mieć możliwość wyjścia.· Zgłoś · 11 lat