Magiczne Szachy (wiersz)

1. Bierzemy dziwną szachownice.

            Na której są tajemne znaki.

            Układamy białe i czarne

            figury oraz drobne piony. 

            Na polach złotych i brunatnych.

             Czujemy jak szachy wciągają

             nas do świata: magicznej bitwy.

       2) Na przeciw siebie są przeciwnicy.

          Którzy różnią się tylko kolorem.

           Z boków leżą ruchome wieże.

          Obok nich są dwa dzielne rumaki.

          Które dosiadają szybcy gońcy.

          A w środku jest hetman koronny

         i najważniejszy delikatny król.

        Z przodu są zastępy piechurów.

    3)  Poruszają się na przemian

      wrogie wojska: białych, czarnych.

      A rozkazy wydaje król.

    Kto pojmie wrogiego władcę.

    Ten wygrywa całą bitwę.

4)  Pierwsi w bój idą piechurzy.

    A następne walczą rumaki.

   Obwody przemierzają gońcy.

Potem odgraża się sam  hetman.

Za wierzą chowa się monarcha.

I one strzelają do przodu.

5) Królowie knują niecne plany.

  Zza przeróżnych fortyfikacji

   wojsko strzela w różne strony. 

   I bojownicy spółpracują. 

   Raz padają białe , raz czarne.

  Powoli przeważają czarne.

6) Walczy coraz mniej żołnierzy.

  Bój rozstrzyga skromny pionek.

  Który dzielnie awansuje

  na kolejnego hetmana.

7) Białe próbują pertraktacji.

Lecz pokój odrzucają czarne.

Gdy wpadł w sidła mój król biały.

8) Plac boju zmienił się

   znów w szachownicę.

I stałem się sobą.