111

nie chcę fakać na gości,
nie chcę jechać po bietach,
bo akurat nie powiem dziś damach,
chcę tylko wykrzyczeć "kurwa"
do nieba
w nieufnej nadziei, że fala tego akustycznego wkurwu
na jej seksowną tępotę, nie wyrządzając jej żadnej emo-krzywdy,
uderzy
o chmury i z tej mojej negatywnej elenergii
powstaną jakieś chłodne

protony rozsądku, które
w kapsułkach
tlenu ratunkowego
spłyną powoli na ziemię i przez przypadek do płuc mózgu dostając się,
kiedyś komuś pozwolą uniknąć podobnych spięć, co nasze,
nie wiem,

może nie mam cierpliwości, może nie przynoszę do domu pieniędzy,
może fluoksy mi gówno pomaga,
witaj, błędnie diagnozowana polsko podejrzeń
o wszechobecność
gładkich usprawiedliwień,
może mój
plan ogarnięcia kolejnej panewki tych całych wektorów,
żeby już móc

zacząć żyć

do

końca życia,
to wszystko,
zresztą w sumie to mogę zapieprzać nawet i w kopalni piłki,
jeśli postawieniem właściwej diagnozy naprawicie mi w końcu mózg,
konowały jebane,
tu krzyczę wyłącznie do nieba - na pracowników enefzet spływa
z chmur jedynie żeśka bryza

konstruktywnych

wniosków,
a ponieważ wielcy ludzie są niesamowicie bystrzy w dostrzeganiu
w dysonansie pomiędzy piastowaną pozycją

a poziomem

swych kompetencji przyczyn frustracji innych,
pracownicy enefzet nieomylnie
stwierdzają właściwą

diagnozę:
podmiot jest
umiarkowanie
popierdolony, czym nareszcie naprawiają
mi mózg, dziękuję, a co do niej,
bo wydżejbałem w kosmos w tej dygresji,
to wybebeszyłem
prastary tiwik unitry od zuzy i cezarego, wykleiłem od środka

taśmą ledową
i zrobiłem

podświetlony tiwiregał

na książki albo akwawizor
na ze złotą rybką słój, czy stój, jako prezent na

walewtynki,
ubrałem się w gajer, w szampany, świeczki i w co masz,
a ona wysiada z taksi bananaje

i że jestem śliski,
i że jestem chujem, i dajesz,
wszczyna sobie
ze mną kłótnię o nic,
ona jest na mnie oburzona za to, że w barze,

w którym się
przed chwilą tak bałanaje,
spotkała kuzynkę mojej eks-eks,
co mojemu wymęczonemu rozsądkowi, z kolekcją siniaków
na kolanach po kilkumiesięcznych wyścigach zygzakami
przez płotki za jej
tokami rozumowania,
przez ułamek sekundy
wydaje się

nawet w jakiś
paranormalny sposób prawie nie pozbawione sensu:
ona jest na mnie oburzona za to, że gdzieś
spotkała chuj wie kogo,
jak następne dwie godziny tego nonsensu
z energumenem, jak pisze mendoza, wytrzymałem, ja wiem:
bo chciałem,
ostatecznie jednak rady nie dałem,
w domu nie wytrzymałem i jak dzik kleniami ją zbulgotałem,
wyszła,
koniec, napisała mi esem,
gratulacje, odpisałem