wyścigi konne (wiersz)

z narwaną niecierpliwością

drążąc kopytami w ziemi

stoją w szeregu ogiery cztery

czarna ich skóra

w kolorze ponura

a jednak zachwyca patrzących

mięśnie naprężone

w pędzie wyćwiczone

gotowe do zrywu szybkiego

nagle strzału sygnał

konie z miejsca wygnał

i zaczął się pęd szalony

grzywy rozwiane

wiatrem targane

a nozdrza rozognione

konie w dzikim szale

pędząc tak wytrwale

wzmagają szybkość galopu

skóra w kroplach potu

fascynacją tryska...

ja widząc to z bliska

zdrętwiałam w zachwycie

spektaklem upajam się

w jego  zenicie