To (pantum szpitalne) (wiersz)

Jeszcze zdążyć przed wyjściem zapamiętać kształt:

sterta kości obleczonych w cienki papier skóry.

To leży przyczajone, nie wiemy gdzie się zacznie,

zbyt nieodgadnione: jak byt i jak nie-bycie.

Sterta kości obleczonych w cienki papier skóry,

ciało ręką przypadku rzucone na krawędź,

zbyt nieodgadnione: jak byt i jak nie-bycie

jak szklana tafla, co sama wyrasta między nami.

Ciało ręką przypadku rzucone na krawędź –

to może być kwestia kroku, oddechu, impulsu,

jak pusta tafla, co sama wyrasta między nami,

jak telefon od lekarza o trzeciej nad ranem.

To może być kwestia kroku, oddechu, impulsu,

to odbierze nam przestrzeń, bezruch przerwie ciszę,

jak telefon od lekarza o trzeciej nad ranem –

zostanie puste łóżko, odcisk po człowieku.

To odbierze nam przestrzeń, bezruch przerwie ciszę,

choć nadal przyczajone, nie wiemy gdzie się zacznie.

Zostanie puste łóżko, odcisk po człowieku –

jeszcze zdążyć przed wyjściem zapamiętać kształt.