Pokusa

Zachęca mnie nieznanym, nowym.

Na początek tylko trochę,

żeby mnie nie spłoszyć,

kusi delikatnie, powoli,

czeka na moją reakcję,

na chwilę słabości.

Potem gwałtownie,

jak wiatr w szczeliny

wdziera się do moich myśli.

Pragnie zagarnąć resztki rozsądku,

które mówią mi,

że to co się dzieje

nie powinno mieć miejsca.

Nie działa bezpośrednio

ale sprytnie, podświadomie,

sprawia, że mimo strachu przed nią

i świadomością jej zgubnych skutków

ulega moja dusza i ciało.

A kiedy już skosztuję

odrobinę tego cudu,

nie pozwala zapomnieć

o doznanej rozkoszy.

Wraca do mnie o każdej porze,

nie pytając o pozwolenie.

przypomina o uroku chwil zakazanych

i proponuje więcej.

Z czasem staje się natrętna, nachalna,

niczym niemile widziany gość,

którego chcę już wyprosić.

I wtedy okazuje się, że jest za późno,

że już się rozgościł,

że błędem było

otwieranie mu drzwi.