Zaklęcia

Wróć, słowa czekają, masz klucz.

Z klatki schodowej widok na ulicę,

samochody tam i tu,

letni wieczór przegadany

odgłosy z huśtawek, trzepaków, ławek,

w mieszkaniach duszno.

Podpłynęła korweta oblepiona bielą,

podążam  w weselnym orszaku.  

W katedrze, nad głowami młodych,

zabłąkane jaskółki

nierytmicznie przekrzykują przysięgę.

Nie mnie zdobi suknia, nie mój czas.

Kiedyś słowo odbiło się, poróżniło,

poślizgnęłam się na lodowej górze,

pod warstwą śnieżnego puchu

było tak obiecująco.