WILIJA

                                               Zmierzch zapadł.

Pierwsza gwiazda,

za nią następne tysiąc.

Opłatek;

na stołach dodatkowe,

zawsze puste nakrycia.

Życzenia ociekające miodem.

Przed oknem na chwilę przystanął;

                                               chyba człowiek?

Trudno rozpoznać,

bo palto gazetą wypchane.

Przez szybę zagląda łakomie.

Ręce, ni stąd ni zowąd,

wyciągane do zgody,

przesłaniają mu widok

na przeznaczony dla niego talerz.

Nim się nasyci,

pogonią go dobrym słowem.

A nad dachami anioł.

Zemdliło go,

mógłbym przysiąc

od tej życzliwości dorocznej,

skrzętnie ciułanej

i hurtowej.

J.E.S.