WODZIREJ

Jerzy Edmund Alchemik

Naprawdę tak dawno napisałem ten wiersz?
Teraz przypominam sobie, że jeszcze dawniej. Dużo dawniej.
Era przedkomputerowa w PRLu. A ja szczęśliwy, bo zyskałem zabytkową maszynę do pisania. Zepsutą, ale w Sopocie, gdzie dorastałem był warsztat, który właśnie zajmował się maszynami do pisania. Miałem własną maszynę i pomysły na wiersze. Czegóż więcej potrzeba do szczęścia dla początkującego poety.
I nie zgadzam się z poniższymi komentami. Spoglądam na wiersz spoza czasu i uważam go za bardzo dobry. A ja dopiero wtedy zacząłem uczyć się poezji. "Wodzirej" stał się moim zapalnikiem, inspiracją do dalszego pisania. I uczenia się, przede wszystkim.
Uczyłem się pilnie, próbując we wszystkich formach. Przy okazji nauczyłem się czytać wiersze. Czytać i komentować. Okazało się, że posiadam dar czytania, interpretowania, czy też recenzowania. Na wielu portalach byłem wręcz proszony o moją recenzję.
Sorry, chwalę się sam, bo kto ma mnie chwalić, jak nikt mnie nie zna z tamtych czasów.
Teraz widzę, że Mithrill komentował mnie już w 2013 roku. To dobry poeta, ale kiepski czytelnik.
Cieszę się jednak, że mam tu swoją historię. Od tamtego czasu nauczyłem się wiele. Napisałem mnóstwo wierszy. Bardzo różnych pod względem stylistycznym i formalnym.
Rymowane z zamkniętą konkretną formą. Najbardziej lubię wolne z używaniem rymów wewnętrznych, porozrzucanych dla wzmocnienia rytmu wiersza. Dlaczego to piszę?
Chcę, żebyście wiedzieli, że nie jestem jakimś tam nowicjuszem i raczej nie trzeba mnie pouczać, bo piszę świadomie.
W zasadzie, to ja jestem nauczycielem. Oczywiście, nie tu, na Wywrocie.
A jednak mógłbym już stworzyć Legion poetów, z którymi pracowałem i którzy są już samodzielni.

calvados

W powodzi słów przemawia cynizm, a może żal za upływającym czasem, maski opadły - a ludzkie twarze, takie rozmazane, ślady picia w zaczerwienionych spojówkach, i po balu. Dobrze, że mnie tam nie było... Nie martw się, zawsze jest jakieś jutro; ale powiem Ci, że moje spadające gwiazdy zamieniły się w spełnione życzenia, zatem i tego ci życzę. I nie chodź na te bale, poeto :)

Mithril

trzy wersy pierwszej strofy, niczym strzał, jak się jednak okazało w dalszym czytaniu
- strzał, ale z torby po frytkach

szanta - Edyta Ślączka-Poskrobko

przegadany, warto go odchudzić i uprościć. W początkowej części zastanowiłabym się nad doborem słów a nawet całych zwrotów. Poszukałabym trafniejszych. Podoba mi się za to:
Dziś wielkie niebotrzęsienie,
doroczne i nieodzowne.
Czy nie czujecie,
jak swędzą wypryski gwiazd!?

Rozmywa się trochę przesłanie wiersza, choć początek sugeruje o co chodzi w nim. Koniec to gubi. Niemniej ciekawy tekst, trochę w klimatach Stachury i Gałczyńskiego. Poprzez te wołania przypomina "wjazd na Wielorybie" Jednak jak mówię do doskonałości mu daleko.