Kolaps XIV

Głowy słoneczników falą
żółtoczernie.
Wystawione do życia pustoszą
Smutku nasiona.

Lamówki gwiazd jaśnią
białowieczornie.
Upałów smród rozterek gaszą
Gwizdem świerszczy.

Mgnienia radości
nieparzystych
w kolejnej odsłonie
egzystencji
Przepołowionej
szynami czasu
ukazują Raj.
Nie dla mnie ?

Te drzwi nie pamiętają już
Mych twarzy

lipiec 2001