Kobieta nieszczęsna

W otchłani niebios

swe myśli spowiła

wianek marzeń

skryła w chmur srebrzystym puchu

nierozumiana

w świecie 

zbutwiałych serc

kreatur ludzkich

marionetek pociąganych za sznurki.

Ogołocona

ze szlachetnych uczuć

wzniosłych chwil

niegdyś częstych towarzyszy zdarzeń

wypłakuje swe oczy

w niepewności

następstw słów

wypowiadanych bez rozmysłu

w obawie przed utratą

garstki kamyków szczęścia

które jej pozostały.

Kobieta nieszczęsna

przesiąknięta zgnilizną świata

podłością

nieludzkich języków.