Obraz... (wiersz)

Uwiecznię ob­raz na bieli płótna.
Pok­ryję górną część... błęki­tem
a po­tem w dol­nej od­cieniem ziele­ni
i... po­tok górski płynący ko­rytem.

Uwie­cznię też góry na tle nieba
nieliczne śla­dy zi­my na sto­kach
i... top­niejące już resztki śniegu
na na­gich ska­lis­tych stro­mych blo­kach.

To będzie ob­raz wczes­nej wios­ny
jak wkra­da się z wol­na.Do­tyka ziele­nią.
I spra­wia że tra­wy z mgieł wyłaniając
w pro­mieniach słońca rosą się mienią.

Gdzienieg­dzie... uk­ryję mały prze­biśnieg
także kro­kusów li­liowych połacie.
Pasące się ow­ce na ha­li tat­rzańskiej.
Sta­rego góra­la na ławie przy cha­cie.

Jak py­ka w us­tach zbójnicką fajkę
i z dumą w roz­ległe wpat­ru­je się ha­le
unosząc kłobuk woła ku niebu... hej Bo­ze!
Piyk­ne ześ stworzył te na­se Podha­le!

Po­wyżej... pędzlem umie­szczę smre­ki.
Opo­dal kościółek z ba­li drew­nianych
i zbiegającą z pagórka gro­madkę
góral­skich dzieci odświętnie ub­ra­nych.

Ach... gdy­by płótno mogło być większe
na­malo­wałabym Atmę Szy­manow­skiego
a także pom­nik Sa­bały z gęśla­mi
nad Nim... po­pier­sie Chałubińskiego.

Tak zdo­biąc ob­raz pa­letą barw
zos­ta­wiam podziw i czułe spoj­rze­nie.
W kąci­kach oczu po­jawia się łza
jed­na za drugą wyz­wa­la... wzrusze­nie.