Krótki moralitet. Mistrz i pytający uczeń. (wiersz)

błądzić wśród przykazań, nakazów, zakazów przyszło maluczkim
świat ludzi nie jest doskonały, tak jak doskonała jest łąka i las i rzeka
choć wiemy że czegoś nie wypada, wypadamy z drogi świętości
tak równo wybrukowanej doświadczeniem
popełniamy głupoty, przekraczamy granice obyczajności, wyglądamy żałośnie
tracimy dobry smak, szukamy "wolności", która wcale nie pomaga żyć

wielu krzywdzi, krzywdzi z rozmysłem

lecz

jest też zegar dobrych uczynków, który tyka cichutko, uspokaja
daje czas rozbłysnąć myśli, że pora wstać, otrząsnąć się, zerwać pęta
podnieść czoło ponad chmury i rozpocząć wspaniały marsz po krągłościach globu
każdy chce być dobry

- To znaczy jaki?

to znaczy mimo wszystko idący do ludzi i dla ludzi
a przez to do swojego głęboko ukrytego promyka
światełka własnego "ja"
ziarenka z którego kiełkuje myśl, mowa, uczynki
kiełkuje dumny człowiek

- Świat jest tak kolorowy, gdzie szukać barwy "dobra"?
Czy ono ukryte w skórce pomarańczy, czy listku zielonym,
czy może pstry motyl na swych skrzydełkach niesie ukojenie?

- Jaki kształt bryły wyznaczy dobro?

- Jaki dźwięk będzie współbrzmiał z dobrą myślą?

żadne stworzenie nie jest wstanie rozróżnić dobra od zła
przyjmuje świat taki jaki on jest
tylko człowieka stać na refleksję
i dlatego właśnie jest człowiekiem
i po to jest
w to wierzę