Straceniec
Katarina/ K.Klatkiewicz-Stuper
Toczysz swe życie
Od bramy do bramy
Od kufla do szklanki
Od łez
Do zatracenia w rozpuście
Sen odbiera ci wiarę
Zabija lękiem twoje marzenia
Oczekiwanie
Jest sensem istnienia
Powłoki duszy
Próbujesz oswoić
Zatrute goryczą ciało
Komizm sytuacji
Wiesz doskonale
Że to ułuda
Ciebie już nie ma
To tylko kwestia
Przysłowiowego "czasu"
Kiedy rozpadnie się Twój świat
Katarina/ K.Klatkiewicz-Stuper
Wiersz
·
22 września 1999
-
yyy...droga kasiu. twoj wiersz jest silnie depresyjny powinnas udac sie do psyhologa, gdyz tylko ten uratuje cie przed samobojstwem. trzyaj sie cieplo· Zgłoś · 22 lata