zamęt

zamęt

niemożliwe tłuczenie butelki właśnie rozbija się o potknięcie

przez rozwiązane sznurowadło

lecz możliwie biegłam podając siebie w misce, w mężczyźnie, w słuchawce

rozjarzeni chłopcy gapili się na mnie, układali się do snu, gapili się

ja stoję na mieście, na równi chmury rozebranej bez słowa i suchej nitki 

to dziwne lecz

deszcz

zostawił mnie tu samą

krople światła wciskają się i tak w napuchnięty krajobraz, nawet nie zauważyłam, kiedy zrobiło się tak brudno

kiedy mogło się tak zrobić brudno

inaczej