chwilowa robinsonada (wiersz)

"skąd się tu wziąłeś smutku i dlaczego".....................infantylny wers z pogranicza romantyzmu w patetycznej obwolucie, co konsekwentnie przeciąga się do pewnej,
miałkiej powierzchni przekazu (za przeproszeniem) ciepłych kluch

"(...) smutku (...)
znów hodujesz we mnie bezludną wyspę
łóżko zasyp[ane] śniegiem zostawiasz
w pozycji boczn[ie] rozwalonej"

"smutku
z pozycji bocznej hodujesz we mnie bezludne łóżko
zasypana śniegiem wyspa zostanie
cieniem"

itp - itd

smutek jak dobry dowcip lub tekst dla dzieci...................trudny do napisania

Bardzo szeleszczący ten wiersz:

...hodujesz
...zasypujesz
...zostawiasz
...pośpiesznie
...kieszeni
...okruszki
...pocieszenie

Prawda, że trochę tego SZ dużo?...nie wspomnę o CZ.

Ale nie skreślałabym go, jedynie trochę przepracowała. Pozdrawiam.

Mithril, masz rację - dupa ze mnie. Wyszły kluchy. Ir, szeleści strasznie, dlatego poprawiam wg wskazówek Mithrila i Twoich:

"smutku
znów hodujesz we mnie bezludną wyspę
łóżko zasypane śniegiem zostawiasz
w pozycji bocznie rozwalonej

dlatego

jak najprędzej wywlekam z kieszeni okruchy
wczorajsze lato poezję dużych zachwytów
na pocieszenie

i dziękuję że nie jestem już w takim stanie
w jakim mnie zastałaś
a w oczach mam wyraz którego wcześniej
nie było"

Pozdrawiam i dziękuję za pochylenie się nad tekstem!

Rozwaliła mnie "pozycja boczna rozwalona". Tego się nie da wyrzucić z pamięci.

Podoba mi sie. Ta pozycja boczna rozwalona- rozwala :)

Po poprawkach zdecydowanie lepiej