skoro macie kły i pazury (wiersz)

"gdzie był bóg gdy mimowolnie oszalałem na zakręcie
dlaczego zamarłaś skoro wiesz co muszę powiedzieć
o wczorajszej burzy co nie chciała przejść bokiem
nim wstałem zlizała z mojej kromki chleba cały cukier powarkując na odchodne
można żyć nie umierać i z martwych wstać powoli w bólu
doceniając łatwość odchodzenia od tradycji wypominkowej

już nie zapytasz dlaczego wysiadam w biegu
co najwyżej skrzyżujesz palce
hospody pomyłuj

mam kroki zamglone ilością oddanej krwi
zakładam że już nie śpisz otulona w miękkie rękawiczki pochlebstw
dostrzegasz rzeczy nieoczywiste co spadają jak grom na niewinne głowy
ze szklanką zimnego mleka w dłoni podziwiam

w kałuży u stóp kawał nieba
zachmurzony stosownie do pierwszego dnia wakacji nad wyspą
wyczekuję atrakcji nie byle jakich
na koniec"

do podziału pierwszej nie mam zastrzeżeń, bo był w pierwowzorze
natomiast dzielenie drugiej części "z kałużą" niczego nie zmienia
oddechu nie trzeba, bo raptem cztery wersiki ;)
wygląda ładniej
zbyt ładnie ;D
dzięki